Στις αρχές της δεκαετίας του 2010, ένας Βρετανός, ονόματι Στίβεν Γιάροου, πήρε μια ριζική απόφαση: να εγκαταλείψει για πάντα το Λονδίνο και ακολούθως τη Βρετανία. Μεγαλωμένος στο Γουίλσντεν, το Φίντσλεϊ και το Έντγουερ, ο Στίβεν, εβραϊκής καταγωγής και πρώην μοντέρ της Thames TV, δεν αναγνώριζε πια τη γειτονιά που κάποτε αποκαλούσε σπίτι.
Όπως λέει, η αύξηση του αντισημιτισμού, οι επιθέσεις σε συναγωγές και εβραϊκά σχολεία, αλλά και η κοινωνική ανασφάλεια, τον έκαναν να νιώθει ότι η ζωή στο Ηνωμένο Βασίλειο δεν του πρόσφερε πλέον ούτε ασφάλεια ούτε ποιότητα, σύμφωνα με την Daily Mail. Συνδυάζοντας την απογοήτευσή του με το αυξανόμενο κόστος ζωής, άρχισε να σκέφτεται μια νέα αρχή στο εξωτερικό.
Μαζί με τη σύζυγό του, Μπάρμπαρα, και οι δύο 67 ετών, μετακόμισαν σε ένα χωριό κοντά στην πόλη Ντόμπριτς, στη βορειοανατολική Βουλγαρία. Απέκτησαν ένα σπίτι τριών υπνοδωματίων, με δύο μπάνια, πισίνα και κλιματισμό, καταβάλλοντας μόλις 54.000 λίρες δηλαδή περίπου 64.000 ευρώ. Η μεταφορά των υπαρχόντων τους κόστισε 5.000 λίρες μέσω επαγγελματικής μεταφορικής εταιρείας.
Στην αρχή, η προσαρμογή ήταν δύσκολη. Οι πολιτισμικές διαφορές, οι διακοπές ρεύματος και το πολιτικό σύστημα έκαναν τη μετάβαση τρομακτική. Σήμερα, όμως, ο Στίβεν δηλώνει απόλυτα ικανοποιημένος. Η θάλασσα, το χαμηλό κόστος διαβίωσης και η ήρεμη καθημερινότητα τον κάνουν να υποστηρίζει ότι δεν θα επέστρεφε ούτε αν κέρδιζε 20 εκατομμύρια λίρες στη λοταρία.
Η καθημερινότητά τους κυλά ήσυχα. «Είναι όπως ήταν η Βρετανία τη δεκαετία του ’60», λέει. Χαμηλή κυκλοφορία, καθαρός ουρανός και απόλυτη ηρεμία δίπλα στην πισίνα. Αν και δεν πηγαίνει συχνά στη συναγωγή, όταν το κάνει, διαπιστώνει την παρουσία ενόπλων αστυνομικών – κάτι που δεν βλέπει στη Βρετανία.
Το κόστος ζωής στη Βουλγαρία
Τα καθημερινά έξοδα είναι εντυπωσιακά χαμηλά: δημοτικός φόρος 35 ευρώ τον χρόνο, 15 ευρώ για νερό μηνιαίως, βενζίνη κάτω από ένα ευρώ το λίτρο, και 110 ευρώ ετησίως για ασφάλεια αυτοκινήτου και ίντερνετ. Η υγειονομική περίθαλψη καλύπτεται μέσω των ασφαλιστικών του εισφορών στο Ηνωμένο Βασίλειο.
Απολαμβάνουν τοπικές συνήθειες ενώ τους αρέσει πολύ η ρακία, το παραδοσιακό βουλγαρικό απόσταγμα το οποίο έχει γίνει η καθημερινή τους συνήθεια. Μάλιστα, όπως λένε, για όσους επιθυμούν, υπάρχει δυνατότητα απόσταξης στο σπίτι.
Ωστόσο, δεν λείπουν τα μειονεκτήματα: κακοσυντηρημένοι δρόμοι, επικίνδυνη οδήγηση και δύσκολες συνθήκες τον χειμώνα. Ο Στίβεν παραδέχεται ότι προτιμά να μένει σπίτι παρακολουθώντας μια καλή ταινία και απολαμβάνοντας ένα καλό κρασί. Ωστόσο, δεν του επιτρέπεται πλέον να ψηφίζει μετά το Brexit.
Έχοντας νευροϊνωμάτωση τύπου 1, δυσκολεύεται να μάθει τη γλώσσα και δεν μπορεί να αποκτήσει βουλγαρική ιθαγένεια, έχει όμως καλές σχέσεις με ντόπιους και ξένους γείτονες. Οι Βρετανοί που δεν ενσωματώνονται, λέει, είναι εκείνοι που αντιμετωπίζουν προβλήματα. Τέλος, εκφράζει ανησυχίες για την ασφάλεια – τόσο λόγω πιθανών διαρρήξεων όσο και εξαιτίας των αδέσποτων σκύλων. Παρά τα προβλήματα, δηλώνει ξεκάθαρα: «Ήταν ένα μεγάλο ρίσκο, αλλά πέτυχε. Όχι, δεν θα επέστρεφα ποτέ».
