Διαφήμιση - Advertisement
Αυτό είναι ένα απόσπασμα από την εξομολόγηση ενός 35χρονου, ο οποίος αναρρώνει ακόμα από την COVID-19.
Ήταν υγιέστατος, αλλά όπως παραδέχεται, ανήκε σε εκείνους που αρνούνταν την ύπαρξη του κορονοϊού, ή τουλάχιστον, αμφισβητούσαν την σοβαρότητα της πανδημίας. Αλλά τώρα βλέπει τα πάντα διαφορετικά.
Αυτό που προκάλεσε στον εαυτό του και στην οικογένειά του, τον ώθησε να μοιραστεί τα παρακάτω με την ελπίδα να καταλάβουν όλοι πόσο σοβαρή είναι η COVID-19:
>>>>
Όταν η COVID-19 άρχισε να εξαπλώνεται για πρώτη φορά, δεν πίστευα ότι η απειλή ήταν πραγματική.
Νόμιζα ότι γενικά φουσκώνουν τους αριθμούς και δεν πίστευα ότι η ασθένεια θα ήταν τόσο σοβαρή για τους περισσότερους ανθρώπους. Ήμουν αντίθετος στο να φοράω μάσκα, επειδή νόμιζα ότι παραβίαζε τα δικαιώματά μου. Φορούσα μάσκα μόνο αν ήμουν απολύτως αναγκασμένος, και όταν το έκανα, είχα επιλέξει μία που έγραφε: "Αυτή η μάσκα είναι τόσο ηλίθια όσο ο κυβερνήτης μου".
Σίγουρα ποτέ δεν πίστευα ότι η COVID-19 θα με επηρέαζε ποτέ προσωπικά. Είμαι ένας εξαιρετικά υγιής, αθλητικός, 35χρονος βετεράνος του στρατού χωρίς προϋπάρχοντα ή υποκείμενα νοσήματα. Έτρεχα 7 χλμ και σήκωνα 180 κιλά στον πάγκο γυμναστηρίου κάθε μέρα και το βράδυ πήγαινα σε πάρτι, πίνοντας με φίλους και παρέα και με οποιονδήποτε ήθελα - ποτέ δεν σκέφτηκα ούτε μια στιγμή να τηρήσω την κοινωνική απόσταση.
Οι απόψεις μου για τον κορονοϊό επηρεάστηκαν σίγουρα από τις πολιτικές μου πεποιθήσεις. Ανήκω στους Συντηρητικούς. Ήμουν πριν από την COVID-19 και εξακολουθώ να είμαι. Αλλά βλέπω κάποια πράγματα διαφορετικά τώρα. Αυτός ο ιός άλλαξε τα πάντα για μένα.
Ο συγκάτοικος μου αρρώστησε πρώτος και δεν πίστευα απαραίτητα ότι ήταν και μεγάλη υπόθεση. Είχε πυρετό και δεν αισθανόταν καλά, αλλά δεν φαινόταν κάτι σοβαρό. Παρόλα αυτά, μετακόμισα από το διαμέρισμά μας και επέστρεψα στο σπίτι με τους γονείς μου για να φύγω λίγο μακριά του. Λίγες μέρες αργότερα, άρχισα να μην νιώθω καλά. Αρχικά νόμιζα ότι είμαι κουρασμένος, αλλά όταν δεν ένιωθα καλύτερα μετά από 2 ημέρες, άρχισα να αναρωτιέμαι. Στη συνέχεια, πήγα για πεζοπορία και επέστρεψα στο σπίτι με τον πιο ακραίο πόνο στα πόδια που είχα ποτέ. Τα πόδια μου ένιωθαν σαν να είχαν πάρει φωτιά. Τα πράγματα προχώρησαν γρήγορα μετά από αυτό.
Στη συνέχεια, είχα τον χειρότερο πονοκέφαλο που έχω βιώσει και μετά ανέπτυξα έναν πυρετό 40 °C που δεν μπορούσα να τον ρίξω ούτε με φάρμακα. Πήγα στα Επείγοντα νοσοκομείου τρεις διαφορετικές φορές τις επόμενες μέρες. Κάθε φορά μου έδιναν ένα ενδοφλέβιο φάρμακο για να μειώσουν τον πυρετό και μου έδιναν εξιτήριο. Στην πρώτη μου επίσκεψη μου έκαναν ένα τεστ για COVID-19 που βγήκε θετικό, αλλά η κατάστασή μου δεν ήταν αρκετά κακή σε αυτό το σημείο για να μου κάνουν εισαγωγή στο νοσοκομείο, οπότε συνέχισαν να με στέλνουν σπίτι για ξεκούραση.
Τότε άρχισαν τα αναπνευστικά προβλήματα. Θα είμαι ειλικρινής, αυτό είναι ένα από τα πιο τρομακτικά πράγματα που έχω ζήσει στη ζωή μου. Και έχω υπηρετήσει στο Ιράκ. Το να θέλεις να αναπνεύσεις και να μην μπορείς, ανεξάρτητα από το πόσο σκληρά προσπαθείς, είναι απολύτως τρομακτικό. Ένας φίλος μου τηλεφώνησε ασθενοφόρο για μένα και λιποθύμησα. Δεν θυμάμαι τη διαδρομή. Ξύπνησα στο νοσοκομείο όπου μου είχαν κάνει εισαγωγή με επικίνδυνα χαμηλά επίπεδα οξυγόνου και πνεύμονες γεμάτους από πνευμονία λόγω COVID-19. Σε εκείνο το σημείο, πίστεψα στον ιό. Αλλά ήταν πολύ αργά για να κάνω κάτι για αυτό.
Τα πράγματα συνέχισαν να χειροτερεύουν και μετά από 3 ακόμη μέρες, έπαιρνα συμπληρωματικό οξυγόνο, την υψηλότερη ποσότητα που μπορούσε να παρέχει το μηχάνημα και δεν ήταν αρκετό. Οι γιατροί είπαν ότι χρειάζομαι αναπνευστήρα. Έστειλα μηνύματα στον γιο μου και στους γονείς μου, λέγοντας ότι τους αγάπησα. Είχα παραισθήσεις, βλέποντας αγγέλους και δαίμονες, και πραγματικά πίστευα ότι θα πέθαινα. Είχα συμβιβαστεί και με αυτό. Ήθελα απλώς να τελειώσει η δυστυχία.
Δεν υπήρχαν όμως αναπνευστήρες. Ο πνευμονολόγος είπε ότι θα έπρεπε να περιμένουμε να γίνει κάποιος διαθέσιμος και ως εκ θαύματος, τις επόμενες 2 ώρες, η αναπνοή μου άρχισε να βελτιώνεται ελαφρώς. Εκείνο το πρωί μου έδωσαν τις πρώτες δόσεις remdesivir και πλάσματος αίματος από άτομα που είχαν αναρρώσει, οπότε ίσως αυτός είναι ο λόγος. Δεν νομίζω ότι θα μάθω ποτέ τι ακριβώς έγινε, αλλά άρχισα σταδιακά να βελτιώνομαι μετά από αυτό. Κατέληξα στην ΜΕΘ για 9 ημέρες και στο νοσοκομείο για 12.
Όμως ο εφιάλτης μου δεν τελείωσε όταν πήρα εξιτήριο, γιατί μέχρι τότε, είχα μεταδώσει την COVID-19 σε ολόκληρη την οικογένειά μου. Ο αδελφός μου και η αδελφή μου ήταν και οι δύο ασυμπτωματικοί. Η μητέρα μου, που είναι 67 ετών και έχει κάποια υποκείμενα νοσήματα, το κατάλαβε επίσης. Είχε πυρετό για 3 ημέρες αν και δεν ήταν πολύ σοβαρά. Αυτό είναι το περίεργο πράγμα με αυτόν τον ιό. Είναι σαν μια ζαριά. Δεν υπάρχει καμία λογική ή προβλεψιμότητα στο ποιος θα πληγεί περισσότερο. Στην οικογένειά μας, ήταν ο 57χρονος πατέρας μου. Νοσηλεύτηκε για 60 ημέρες και με αναπνευστήρα για 9. Έχει χάσει 20 κιλά και έχει περάσει από την κόλαση. Είναι σπίτι τώρα, αλλά χρειάζεται ακόμα οξυγόνο και πολλή φροντίδα. Θα περάσει πολύς καιρός πριν επιστρέψει στα κανονικά του.
Κατηγορώ τον εαυτό μου κάθε μέρα. Και θα έπρεπε. Είμαι υπεύθυνος γι' αυτό. Δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα για την οικογένειά μου τώρα, αλλά ίσως μπορώ για τη δική σας. Γι' αυτό άρχισα να λέω την ιστορία μου. Όλα είναι τόσο πολωμένα γύρω από αυτόν τον ιό και τώρα συνειδητοποιώ πόσο επικίνδυνος είναι. Οι πολιτικές μου απόψεις με εμπόδισαν να δω την αλήθεια για τον κίνδυνο δημόσιας υγείας της COVID-19 και η οικογένειά μου πλήρωσε ένα τρομερό τίμημα για το λάθος μου. Δεν θέλω κανένας άλλος να περάσει από αυτό.
Δεν αφορά μόνο τις επιπτώσεις στην υγεία. Μην με παρεξηγείτε. Είναι τρομερές. Σχεδόν 2 μήνες αργότερα, δεν είμαι ακόμα στο φυσιολογικό. Έχασα 13 κιλά μέσα στο νοσοκομείο και δεν έχω τις φυσικές δυνάμεις που είχα. Μπορώ να τρέξω, αλλά είναι δύσκολο να αναπνεύσω και τώρα υπάρχουν ουλές στους πνεύμονές μου. Ψυχικά και πνευματικά έχω ακόμα δρόμο. Σχεδόν πέθανα και επέστρεψα από αυτό και δεν είναι φυσιολογικό. Ξυπνάω ακόμα στη μέση της νύχτας τρομαγμένος, αναρωτιέμαι αν μπορώ να αναπνεύσω.
Όμως όσο τρομερό ήταν αυτό για τη δική μου υγεία, η ενοχή που νιώθω γι’ αυτό που έκανα σε άλλους είναι πολύ χειρότερη. Η εμπειρία μου ήταν φρικτή, αλήθεια σας το λέω. Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχω είναι αυτό που έκανα στην οικογένειά μου. Διακινδύνευσα κάθε μία από τις ζωές τους. Σχεδόν σκότωσα τον πατέρα μου και ποιος ξέρει πόσα άλλα άτομα εξέθεσα στον ιό. Έβγαινα σε πάρτι μέχρι τη στιγμή που αρρώστησα.
Η ιστορία μου άλλαξε το μυαλό πολλών Συντηρητικών φίλων μου και αν αμφιβάλλετε, ελπίζω να αλλάξει και τη δική σας. Κοιτάξτε: Απλά φορέστε την μάσκα. Δεν υπάρχει λόγος να αναλύουμε το πόσο μειώνει τον κίνδυνο. Εφόσον τον μειώνει, για ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΟΝ ΜΕΙΩΝΕΙ τον κίνδυνο, αξίζει αυτή η μικρή ταλαιπωρία ενός υφάσματος στο πρόσωπό σας. Σε περίπτωση που αναρωτιέστε, είμαι ακόμη Συντηρητικός και υποστηρίζω τον Πρόεδρο Τραμπ, αλλά νομίζω ότι η ρητορική του πρέπει να αλλάξει. Αυτός ο ιός και οι αποφάσεις που παίρνουμε δεν επηρεάζουν μόνο εμάς. Είναι πραγματικά για όλους τους άλλους ανθρώπους που θέτουμε σε κίνδυνο με τις κακές, εγωιστικές αποφάσεις μας.
Κατηγορώ τον εαυτό μου κάθε μέρα για αυτό που έκανα στην οικογένειά μου και θα έδινα οτιδήποτε για να γυρνούσα τον χρόνο πίσω και να έκανα τα πράγματα διαφορετικά. Δυστυχώς, δεν έχω αυτή την ευκαιρία. Αλλά εσείς την έχετε. Γι’ αυτό, ενεργήστε με σύνεση και κάντε το σωστό.
Φορέστε την μάσκα.
Κρατήστε την κοινωνική απόσταση.
Πλένετε τα χέρια σας.
Μην πηγαίνετε σε πάρτι.
Πάρτε σοβαρά αυτόν τον ιό.
Το να μην κάνετε αυτά τα πράγματα δεν θέτει μόνο τη ζωή σας σε κίνδυνο, αλλά σημαίνει επίσης ότι θα μπορούσατε ενδεχομένως να βλάψετε άλλους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που αγαπάτε. Και πιστέψτε με, αν καταφέρετε να επιβιώσετε από τον ιό, αυτή είναι μια συνειδητοποίηση που είναι πολύ επίπονο να την αποδεχτείτε.
<<<<
Από τον Jaime Martinez, όπως τα είπε στην Jennifer Clopton.
Ο Jaime Martinez γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Νότια Καλιφόρνια. Είναι βετεράνος στρατιώτης με πολλαπλές υπηρεσίες στο Ιράκ και εργάζεται στον κλάδο της γυμναστικής.΄
Iatropedia.gr
